...gdy nie wie się, czy nadal umie się pisać?
...gdy nie wiadomo kiedy się wróci? Do miejsca, które stało się domem, a od ponad dwóch miesięcy ma się syndrom odstawienia i żałuje się, że nie chodziło się częściej?
...gdy ma się wspomnień dużo, ale emocje galopują i nie potrafi się usiąść i ich spisać i tym samym szczegóły umykają?
...gdy mimo wszystko za dużo ma się na głowie, bardziej przyziemnych teoretycznie spraw, że czasami nawet nie ma się ochoty nic robić tylko włączyć filmiki z Simsów na Youtubie bądź zgubić na TikToku?
...gdy jest tyle wydarzeń online, a serce wyrywa się do 'na żywo', tylko nie wie jak to zrobić?

Już można jeździć komunikacją miejską, więc jeżdżę nad morze, pstrykam fotki ptaszorom, robię Boomerangi dla ludzi z południa, oddycham pod maseczką, a potem idę z powrotem na trajtek i staję przy stole piknikowym w Parku Rady Europy i marzę, by przywitać się z panią Alą i panią Beatą, napisać się prosecco, usiąść na parterze bądź w amfi (no, ewentualnie w loży) i chłonąć - od zgaszenia świateł, komunikatu o wyłączeniu telefonów komórkowych, uwertury aż do ostatnich oklasków na stojąco - i oglądać na żywo.

O sezonie pisałam cały sezon.

Dopiero przy oklaskach Skrzypka na dachu zauważyłam paru znajomych aktorów, jakimś cudem za dużo na scenie się dzieje by wyłapać wszystkich, człowiek nie wie gdzie patrzeć. Takie uroki tak dużego spektaklu.
Ale Skrzypek na dachu nie jest po to. Historia jest dobrze znana, więc już w pierwszym akcie widzi się zapowiedzi tego co będzie. Juz się ściska serce przy pierwszej scenie z Rosjanami, juz zaczyna się analizować jak tradycja będzie miała znaczenie, juz się ściska gardło widząc wybory córek i Tewjego.
Ostatnia scena I aktu przejmuje, potem przez 3/4 II aktu dojmujące poczucie smutku nie opuszcza, a końcówka przyprawia o naprawdę szybsze bicie serca.
Każda scena tego najdłuższego spektaklu ma sens, czy to zbiorowe czy te indywidualne. By zrozumieć. By się zastanowić. By poczuć emocje.
Za właśnie te emocje - dlatego chodzę do Teatru - dziękuje.
 

Lalka jest na zupełnie innym poziomie musicali niż wszystkie inne. To precyzja, dopracowanie, dużo perełek. Kto w ogóle mógłby pomyśleć ze Wokulski czy Rzecki będą śpiewać? A śpiewają i to wszystko ma sens.

Jeśli chodzi o teatr, to mam parę słabości. Największą słabością jest to, że jeśli bilety są dostępne, to ja je kupię. Na czym cierpię później, gdy trzeba zapłacić rachunek za telefon albo gdy będę stała pod wieżą Eiffla i nie kupię bilety na górę by zrobić foty, bo wcześniej kupiłam bilet na szóstego Maydaya czy czwartego Ghosta.

Istnieją w moim życiu musicale czy spektakle, którymi nie chcę się dzielić. Znaczy, wiem że ludzie o nich wiedzą, kupują na nie bilety, głośno powiem o tym że są super, że polecam - ale tak naprawdę to chciałabym zachować je tylko dla siebie. Albo nie umiem o nich opowiadać, bo te emocje z widowni, przebieg sztuki - by nie spoilerować nikomu - są za duże czy zbyt takie, które chciałabym zachować.

Miałam dwa ciężkie dni.
Takie w stylu walenia głową o biurko, wracania do domu i zakopywania się w kocyk, a potem budzenia się o pierwszej i nie spania do 4.30.
Zwalmy to na Blue Week, bo Blue Monday był spoko.

A potem poszłam do Muzycznego.
To może kwestia dobrego wina, ale raczej nie, bo wino piłam na przerwie, a od pierwszej sceny zaczęłam się usmiechać.

Gdyby grali Grease co miesiąc, nie musiałabym jeść żadnej czekolady ani nie potrzebowałabym siłowni, bo tyle energii ile dostaje się w ciągu niecałych trzech godzin to dawno nie było.
Od Maćka Podgórzaka - Zuko i Mai Gadzińskiej-Sandy przez T-Birds i Pink Ladies (wszyscy fantastyczni. wszyscy) do uroczego Eugene - Pawła Draszby i Anioła i Pusię (Krzysztof Wojciechowski chronic crush) ta ekipa od Śliskiej Błyskawicy jest perfekcyjna.

Weekend urodzinowy zakończyłam w teatrze.

Bloga zaczęłam pisać, bo lubię pisać, ale oprócz tego jestem typową jedynaczką i lubię jak się na mnie zwraca uwagę, jak się mnie słucha/czyta. Hej, zdrowy egoizm nie jest zły!

Internet dał mi niesamowitą pewność siebie. Jako dziecko byłam nieśmiała chorobliwie, sama bym nawet nie zadzwoniła nigdzie, nie podeszła do nikogo! Poczucie własnej wartości czy nawet zwykłego bycia w społeczeństwie podkopywali koledzy czy koleżanki w zerówce czy pierwszych klasach podstawówki - dzieciaki są podłe, zdecydowanie.

Miałam parę osób życzliwych, ale lata mijały a ja nadal mówiłam, że nie zadzwonię, nie podejdę, ja się boję/wstydzę/cokolwiek.
I wtedy zdarzyły się dwie rzeczy: kółko komputerowe/informatyka i Garou.
Zaczęłam pisać w gimnazjum na Mylogu blog, i usłyszałam że dobrze mi to idzie.
Zaczełam udzielać się na forum o Garou i miałam odwagę by napisać pewne rzeczy.
Stwierdziłam wtedy, że skoro mam odwagę by napisać coś, by postawić się, w internecie, to mogę też zrobić to w "prawdziwym" życiu.
I powoli zaczęłam wdrażać tą Margo, którą byłam na forum czy blogu, w Gosię, którą jestem.

A teatr teraz tylko moją pewność siebie pogłębia.
No bo ta Gosia sprzed paru lat nie pisałaby do ulubionych aktorów. Nie odważyłaby się w życiu ich zagadać. Nie wstałaby pierwsza w czasie Tuwima dla dorosłych by wrzucić pieniążek i uciekałaby wzrokiem gdyby jeden z top aktorów ever śpiewał jej prosto w oczy jedną zwrotkę (konsekwencja pieniążka, ALE zawsze. Tylko mi. Prosto w oczy.)

Nie poznalibyście tej dziewczyny sprzed kilku lat. Była zupełnie inna.
I nie poznalibyście, bo nie odważyłabym się o tym napisać.

Chyba naprawdę większość ludzi nie zdaje sobie sprawy z tego, jak ważne jest słowo dziękuję. Pisałam już o tym, ale od tamtego momentu dostałam wiadomość taką, że uśmiech nie schodził mi pół tygodnia, i uśmiecham się do monitora jak wracam do niej. A wystarczyło tylko słowo "dzięki".