...czyli o wersji toruńskiej Jesus Christ Superstar. 

Mi się wydaję, jeżdżąc na musicale, że ja coś wiem. Że mam jakieś wyobrażenie o musicalu, i że już mam jakieś ugruntowane przekonania. A potem wchodzę do sali teatralnej (albo klubowej) i okazuje się że ABSOLUTNIE nic nie wiem. I że nie będę się kryła, że mówię z perspektywy emocjonalnego widza. Pogodziłam się, że nigdy nie będę krytykiem teatralnym, bo wiecie co? Nie o to chodzi mi w teatrze.

Nadal minimalizm

Nie będę się odwoływać do wersji Rampowskiej (chociaż teraz już wypadałoby powiedzieć Broadway w Polsce, za tydzień w Dramatycznym), bo nie da się porównać tych dwóch wersji w tej chwili. Daję tylko znać, bo do tej pory wydawało mi się właśnie że ja nie lubię tych "pierwotnych" wersji uwspółcześnionych Jezusów, że moimi najlepszymi rekolekcjami od lat 8 (w marcu 2017, na dodatek chwilę zanim zmarła moja babcia) jest wersja Kuby Wociala i Santiego Bello, ta minimalistyczna, ta bardzo symboliczna, ta oparta na małych gestach, którą nadal kocham, której po raz pierwszy od 8 lat w tym roku nie zobaczę.

Bo byłam na wersji chorzowskiej (ostatnim spektaklu), bo byłam na wersji łódzkiej po angielsku, bo widziałam wersje online i nie poruszyło tak mocno jak to co widziałam w Rampie a potem Białymstoku. I zawsze w sercu będę miała to kadzidło, i Nadzieję, i ostatnią scenę.

Ale jednak...

Ale jednak Toruń ogłosił że Agnieszka Płoszajska wyreżyseruje nową wersję, która będzie wystawiana w klubie Od Nowa. "Ok, ma to sens" - przeszła myśl. Zaczęły się pojawiać zdjęcia promujące (świetne Piotra Manasterskiego), obsada. "OK, ciekawe" - druga myśl. Wpadło video o silent disco. "OK." zostało mi w głowie, bo skąd ja miałam wiedzieć że to się może udać? 

Ale mimo że w klubie, to nadal spektakl i teatr. A przez te 8 lat oglądania teatru w Polsce nauczyłam się oglądać różne spektakle. Nauczyłam się, że są rzeczy które wpadną mi do serca, są takie które nie są moje, ale oprócz książek to teatr nauczył mnie otwartości.

I dlaczego ja się w ogóle zastanawiałam jeśli to właśnie Agnieszka Płoszajska reżyserowała? Nie mówiłam głośno, w głowie były intruzywne myśli, które poddawały w wątpliwość. Za te myśli przepraszam.

I się dokonało

Od czwartku, od pierwszych generalnych z publicznością, zaczęły się pojawiać głosy że to rzecz wyjątkowa. Że to rzecz emocjonalna, że to rzecz niespotykana. I miałam straszne FOMO, i już się nie mogłam doczekać, mając te intruzywne myśli że "a jak mi się nie spodoba?"

To rzecz najbardziej w duchu oryginału broadwayowskiego/westendowskiego, ale po prostu bardzo dobrze przemyślana a najbardziej - najlepiej zagrana/zaśpiewana/zatańczona i wyegzekwowana. A dorzucić do tego bliskość sceny do publiki, a dorzucić do tego to że są miejsca stojące i zespół schodzi ze sceny by być tym tłumem, i osoba z publiki jest uczestnikiem o wiele bardziej niż siedząc nawet na parterze w I rzędzie w najmniejszym teatrze muzycznym, a co dopiero na balkonach. I to po pierwsze sprawia, że ta inscenizacja jest tak wyjątkowa. 

Bo to bomba emocjonalna w którą widz jest wciągnięty od dostania słuchawek, od pierwszych aktorów którzy wchodzą na salę. I cały czas jest się w tym. 

Bo najbardziej to Ci ludzie

Zaczynając od zespołu, każdy z nich ma swoje miejsce, wszyscy pracują jako zespół w choreografiach Michała Cyrana (gdybym nie wiedziała to i tak wiedziała jako największy komplement, świetne wykorzystanie sceny, szacun za dopasowanie). Więc wszyscy: Stefan Andruszko, Nikodem Bogdański, Katarzyna Domalewska, Gabriel Dubiel, Patrycja Brzezińska, Karol Ledwosiński, Ewa Mociak, Ringo Todorovic, Jakub Cendrowski - to perfekcyjnie wyegzekwowali wizję, są cały czas w spektaklu, a przed spektaklem (może nie w trakcie, chociaż jakby ktoś jakiegoś utworu nie lubił) polecam zmienić kanał w słuchawkach na czerwony. Z zespołu special mention dla Patryka Rybarskiego, który artystycznie wspaniale tańczy pole dance i Agaty Walczak, przeraźliwie rozdzierającej w każdej swojej scenie. 

Z ról nie będzie też szansy nie wymienić każdego - świetne trio kapłanów głównie na wysokościach, Kajfasz: Jędrzej Czerwonogrodzki, Annasz: Jeremiasz Gzyl, Kapłan: Julia Kafar - lubię w jakie tony wpada Jeremiasz, pięknie śpiewa Julia, ale bas Kajfasza zmiata z powierzchni ziemi. Marta Burdynowicz (i jej pieski) wykorzystuje Song Heroda. Świetnie ogląda się interakcje z Jezusem Szymona - Dominik Fijałkowski - i Piotra - Wojciech Daniel. Fascynująco słucha się kreację Jana Popisa jako Piłata. 

Najpiękniej delikatnie głosowo, a najmocniej jeśli chodzi o choreografie przy Jak mam go pokochać gra Oliwia Drożdżyk Marię Magdalenę. Rozpłynęłam się przy pierwszych dźwiękach, a na koniec jej rozpacz przy Krzyżu* jest rozdzierająca.

*nie wiem czy oznaczać jako spoiler historię znaną od 2000 lat? 

i Oni dwaj

Spektakl tak naprawdę oparty jest na Jezusie i Judaszu. Ja trafiłam na Marcina Wortmanna i Krzysztofa Wojciechowskiego. 

O Marcinie Wortmannie więcej razy słyszałam niż widziałam na scenie, ale jestem pod wielkim wrażeniem jego Judasza, najbardziej - emocjonalnie i aktorsko. Głosowo też, oczywiście, zdejmowałam słuchawki, bo mogłam być tak blisko żeby słyszeć jego głos i to była przyjemność, ale najbardziej zadziałało na mnie aktorstwo, to jak bardzo mocno wierzyłam temu Judaszowi. A najbardziej - jak bardzo śmierć Judasza została zainscenizowana i zagrana. Tu już musiałabym wejść w potężny spoiler, a robi to wrażenie jak się nie wie - koleżance jadącej następnego dnia z nastoletnią córką zaspoilerowałam bo trzeba przygotować - ale jedno powiem: jest to traumatyczna scena, jest to bardzo mocna scena, jest to bardzo dobra scena, ale trzeba się przygotować na paraliż. 

Casting Krzysztofa Wojciechowskiego w roli Jezusa mnie zdziwił. Parę lat temu na Musicalomanii Krzysztof zaśpiewał Heaven on their minds, a na płycie z okazji jubileuszu teatru Superstar - obie piosenki Judasza i tak sobie ja wyobrażałam go. Oczywiście, ja nie wiem nic o tym jak castingować, reżyserka wie. I znowu, za intruzywne myśli które kazały mi trzymać kciuki cały spektakl przepraszam. Bo Krzysztof nie dość że na bardzo wysokim C i dośpiewał każdą nutę do samego końca, i Gethsemane bez słuchawek sprawiło że nie wiem jak przestałam klaskać, i zagrał tą rolę tak z przytupem, na takim spektrum od radości Niedzieli Palmowej przez boleść i niezrozumienie Wielkiego Czwartku do samego końca Wielkiego Piątku w 100 minut, i sprawił że to była bomba emocjonalna. A jak ta relacja Judasz-Jezus iskrzyła, że jestem pewna że udzieliła się nie tylko mi, nie tylko widowni, ale i zespołowi. 

Silent disco

W pierwszych minutach spektaklu zrozumiałam jedno: Jesus Christ Superstar to jeden z niewielu spektakli który mógł być grany właśnie w klubie i właśnie na słuchawkach. Muzyka aż zachęca do tupania nożką i kiwania się, dla tych co znają materiał do podśpiewywania, likwiduje problem nagłośnienia a na koniec może trochę nawet ukoić i odizolować, bo można skryć się za słuchawkami, albo właśnie odwrotnie - się w nich zanurzyć. Tych którzy będą stać blisko sceny zachęcam w momentach zwłaszcza cichszych muzyki bandu (zresztą fenomenalnego pod dyrekcją Bartosz Staszkiewicza) do zdjęcia słuchawek i posłuchania głosów na żywo. Jest możliwość też regulacji głośności albo jak już pisałam - zmiany stacji. Fascynująca ta czerwona...

Jedyne co można zrobić

to spróbować jeszcze przez tydzień (są bilety na spektakle wtorek-czwartek i dwa w niedziele) wyrwać się do Torunia a potem modlić się (do Boga/bądź mailowo/facebookowo do teatru) by spektakl wrócił. Nie wyobrażam sobie, że ta wersja mogłaby nie wrócić. Jak wróci, to proszę o kontakt do jakiegoś taniego apartamenciku w Toruniu na krótkoterminowy wynajem. Ja, jak wrócił zasięg, kupiłam kolejny bilet. I w sumie to jedno zdanie by wystarczyło.

Dziękuję. 

 Poprzedni wpis był tak długi, że zanim go napisałam musiałam iść spać by następnego dnia wstać do pracy.

A że mam jeszcze do opowiedzenia o tym że po latach wróciłam do Londynu oraz pożegnałam dwa musicale które kochała...

1. TourdeWestEnd

Czyli Cabaret, Mrs Doubtfire, Hadestown i Curious case of Benjamin Button.

Będę z tego wyjazdu finansowo się zbierać przez kolejne miesiące, ale o bożyczku, jak dobrze że pojechałam. 

Okazją żeby wyrobić w końcu paszport była oryginalna broadwayowska obsada Hadestown w Londynie, która wróciła do spektaklu by nagrać też oficjalny film. I stanęłam w kolejce wirtualnej, i doklikałam, i już myślałam że nie pojadę bo były tylko bilety za 90 funtów, ale pojawiły się bilety i za 30 funtów. (#taniejnizSylwesterwMuzycznym). I kupiłam, i zaczęłam sprawdzać jak złożyć wniosek o paszport (dostałam w dwa tygodnie, polecam Gdynię).

I doleciałam (nie lubię latać), a że wylądowałam tak wcześnie że kupiłam bilety na Cabaret na matinee, obecnie już kultową wersję w której zaklejają obiektyw telefonu. I jak zawsze a zarazem jak nigdy, ostatnia scena pierwszego aktu robi wrażenie. Cała otoczka naokoło spektaklu robi wrażenie. Inscenizacja, scena, choreografia. Tam wszystko się zgadza w tej machinie. Billy Porter jako EmCee. Tylko ten Cliff, w każdej wersji to mydełko. Ale znowu, Tomorrow belongs to us mnie mrozi.

DMy na Instagramie podpowiadały mi co zobaczyć, a czego raczej unikać, loterie w TodayTix nie pomagały, ale rush ticket za 28 euro i podpowiedź że dojadę metrem do hotelu zasugerowały mi Mrs Doubtfire. I to była dobra rozrywka na odstresowanie pomiędzy Cabaretem a Hadestown następnego dnia. To takie Tootsie 2.0, ze stepem, z paroma świetnymi scenami, ze zdolnymi aktorami, ze świetnymi przebiórkami. Machina, widać że grają to codziennie, ale że nadal im się chce.

No i główny cel wizyty - Hadestown. Z przedostatniego rzędu balkonu - siedziałam przy przejściu, była barierka ale dało się wychylić i wszystko dobrze widziałam - wiem że wszyscy którzy byli w tym miejscu chcieli tam być. Uwielbiam ciszę widowni w wielkim teatrze, gdzie wszyscy siedzą zahipnotyzowani, ale oklaski pojawiają się w sekundę po tym jak powinny się pojawić. Jak wszyscy znają spektakl, ale mimo wszystko nadal wzdychają i są pod wrażeniem. Rzadko, naprawdę za rzadko tak jest w polskich teatrach. Na Hadestown - niesamowite wrażenie robi Wait for me. Why we build the wall. Nie do końca może kocham aż tak bardzo Reeve'a jako Orfeusza, mam swoją wymarzoną obsadę już jakiś czas i jeśli jej nie będzie, to ja nie wiem czy będę chciała jechać, słyszę już w głowie jak to brzmi, ale Amber Gray wspaniała, Philip Boykin (w zamian za kontuzjowanego Patricka Page'a) świetny, i dajcie już ten proshot.

DMy od wylądowania były jedne: "Ale idziesz na Curious case of Benjamin Button, PRAWDA?". I poddałam się, bo mówiły o tym różne musicalowe osoby, nawet te którym nic się nigdy nie podoba. I jak już usłyszałam mewy przed spektaklem, to wiedziałam że to spektakl dla mnie. I historia jest jak w książce czy filmie - Benjamin rodzi się jako staruszek i stopniowo młodnieje - ale musical osadzony jest w kornwalijskiej wiosce pod koniec I wojny światowej. I jest akcent, i są elementy morskie, i są elementy wioski. I jest zespół który gra role ale i gra na instrumentach i robi to wspaniale. Fantastyczny nominowany do Oliviera John Dagleish i Clare Foster jako jego Elowen. I historia która łamie serca, a potem tuli i koi. I uśmiech i łzy. I piasek i morze. I kołysanka Krakena. I the Pickled Crab i Pour me another. Zostałam zakupiona. 

2. Gdyńskie pożegnania 

...czyli trochę lżejsze ale nadal lekko bolesne z Hairsprayem, którego wielbiłam - tu pisałam jak bardzo, a powroty pandemiczne tylko mi utwierdzały w przekonaniu jak bardzo to jest świetna rozrywka, która niosła za sobą bardzo dobre przesłanie. Ale powiedzmy że Hersprej miał chwilę z gdyńską publiką, że schodził przy pełnej widowni.

Ale Something Rotten? Tu pisałam, pisałam na Instagramie, mówiłam na Tiktoku. Sama dużo nie mogłam, ale próbowałam. Jak nigdy tłumaczyłam znajomym z tego innego niż teatralne życie że mają się nie bać angielskiego tytułu, że to trochę absurdalna historia, ale prześmieszna, że jest Szekspir superstar, że są stepujące jaja, że nawet jeśli nie zrozumieją aluzji do musicali jak ja, to będą się dobrze bawić. I tak, dostawałam wiadomości zwrotne - pojedyncze, bo umówmy się, ja zasięgów nie mam, ale jednak - że miałam rację. Że Szekspir mega gwiazda, że Spodkowie są super, że wow step, że fajna rozrywka.

I ja wiem, ja wiem. Nic nie stoi, wszystko musi się zmieniać. Producenci wejdą i jestem (jeszcze nie do końca) przekonana, że będę się dobrze bawić (widziałam w Chorzowie i w Paryżu i bawiłam się dobrze, chociaż Producenci są jeszcze bardziej absurdalni niż Something rotten, #ekhm Springtime for Hitler). Ale czy naprawdę dwie komedie nie mogą koegzystować w jednym repertuarze? Tak, widzę jak zawalony jest grafik od września do grudnia że nie ma nawet weekendu z Wiedźminem i Chłopami, czy nawet Skrzypkiem. Że owszem, jest zapotrzebowanie na Quo Vadis (moje też, kocham ten spektakl), ale nie obraziłabym się za jeden weekend z Omlet the musical. Że nie wykorzystano potencjału spektaklu by go wypromować. Żeby przedstawić go w taki sposób żeby zapełnić i balkon II. Może nie dało się, to nie ja sprzedaję musicale, ja tylko na nie chodzę i wydaję własne pieniądze, wiem. Po prostu mi przykro, że tylko dwa i pół roku miałam. 

Ale przynajmniej wiem, że jeśli wszyscy inni mieli mnie dosyć, to ja nie żałuję że chodziłam i próbowałam. 

 Nikt nie czyta ale skoro mam miejsce, więc napiszę, bo szczerze? Ja lubię wracać do starych postów na blogu, mimo że poziom mojego pisania jest tragiczny, ale wracam pamięcią do tego co widziałam i przypominam sobie uczucia które miałam gdy oglądałam spektakl. A nikt nie przeżyje i nie będzie pamiętał jak ja. Więc:

1. Heathers - Teatr Syrena

Nigdy nie poczuję się tak bardzo nie na miejscu jak poczułam się na Heathers.

Okazuję się, że żyłam w fałszu wiele lat (no może 3) odkąd na Tiktoku viralem były klipy z londyńskiej wersji Heathers. I że tak naprawdę nie znałam tego spektaklu, tylko parę songów, bo owszem, moje poczucie humoru bywa czarne i rozumiem wszystkie żarty, ale nie w tym spektaklu. I czasami tak bywa, że to nie mój spektakl, i jak osoby młodsze ode mnie o jakieś 15-20 lat siedzące na widowni mówiły o tym, że chciałyby by ich chłopak też był taki jak JD i zabijał dla nich, to ja z lekkim przerażeniem się wycofuję. 

Żeby nie było, moja ulubiona para butów (Agnieszka Płoszajska i Michał Cyran) razem z aktorami zrobili świetną robotę, że publika tak wzdycha do szaleństwa tego co się dzieje na scenie. Znam też osoby w okolicy mojego wieku które przepadają za tym spektaklem. Kult tego spektaklu jest jak najbardziej zrozumiały - ja po prostu patrzę może zbyt trzeźwo i zbyt cynicznie na to jakie jest libretto. W tym wpisie to nie ostatni raz gdy tak podchodzę do musicalu. 

Będę się cieszyć tylko że Patrycja Jurek - bohaterka swingowa wszystkich trzech Heather, ja widziałam ją jako Chandler - dostała tak dużą możliwość pokazania się, tak samo jak Stefan Andruszko. We wszystkich możliwych opcjach cieszę się oglądając w całej Polsce tak zdolnych ludzi po SWA. 

2. School of rock - Teatr Rozrywki

No i tu nie mogę nic powiedzieć. Nie żeby spektakl był zły, nie podejrzewam. Tylko że owszem, byłam, ale siedziałam na balkonie. I jeśli w Muzycznym w Gdyni nawet balkon II da się jakoś przeżyć, to balkon lewy rząd II i III dalej od sceny (podejrzewam podobnie balkon prawy) w Teatrze Rozrywki w Chorzowie to nieporozumienie. Nie widziałam praktycznie 70% spektaklu. Co słyszałam to mogę powiedzieć że zdolni ludzie. Może łaskawszym okiem i uchem bym podeszła gdyby materiał był dla mnie bardziej interesujący. No... nie był, jestem na etapie gdzie mało spektakli uważanych za dziecięce mnie rusza. W tym wpisie będzie taki, School of rock nie było. Może gdybym siedziała na parterze, albo w tym pierwszym rzędzie. No cóż, moja wina. 

3. Pilot i Mały książe

A o tym spektaklu nie wiem nawet czy mam pisać, bo nie jest już grany i nie wiadomo czy kiedykolwiek będzie. Mam nadzieję, dla osób tam występujących, że może, ale...

Miała być wielka produkcja musicalowa z ludźmi odpowiadającymi za spektakle broadwayowskie. Miało być wielkie granie w Katowicach przez wiele miesięcy. Cieszę się, że zobaczyłam dzień po premierze, bo potem nie miałabym szansy.

Spektakl był bardzo miły. Nie powiedziałabym nigdy, że wybitny, że obiecane akrobacje "a la Cirque du Soleil" tam były, że obchodziły mnie wizualizacje. Bo te wizualizacje to ok były, ale dla mnie najważniejszy jest człowiek występujący na scenie. 

A na scenie Michał Słomka wspaniały w roli Saint Exa. Mateusz Feliński (#tourdeFelinski). Świetny Tomasz Wojtan (ulubiona Tootsie). To był naprawdę porządny familijny spektakl na który nie bać się było zabrać dzieci, dziadka i siebie. Mam naprawdę nadzieję, że przeskalować się to da. Zainwestować bardziej w dopieszczenie scenariusza. Wyruszyć z tym w trasę. Oby.

 4. Mikołajek - Teatr Muzyczny Toruń

No i jesteśmy przy spektaklu dla dzieci który mnie może kupić. 

Mikołajek jest francuski, więc już jako dorosła się bardziej zainteresowałam, no bo jako dziecko to ja miałam Tytusa, Romka i A'Tomka, a oprócz tego to ja książki czytałam, nie komiksy, bo więcej literek lubiłam niż obrazków. Ale lubiłam ekranizacje (i song Renana Luce On n'est pas un betise pret do filmu, polecam!), a że Toruń to zawsze dobry kierunek, z chęcią wybrałam się.

I dodać do paru najbardziej ikonicznych przygód Mikołajka świetnych aktorów - przepięknie szarżujący do granicy Natan Nogaj, ten chłopak mnie rozwala, duo Michał Zacharek i Jeremiasz Gzyl, urocza ale piekielna Ludeczka Kamila Najduk i bardzo dobra rola Ewy Mociak żeby wymienić chociażby ich - i energetyczną muzę Jakuba Lubowicza - do dziś czasami motyw przewodni gra mi w głowie - i wyszła premiera, którą na pewno Toruń może się pochwalić. 

Toruń już od lat buduje swój repertuar mądrze, z pomysłem, ale też nie bojąc się ryzykować. Za miesiąc premiera Jesus Christ Superstar w klubie Od Nowa, a każdy kolejny pomysł sprawia że nie mogę się doczekać co z tego będzie.

5. Folwark Zwierzęcy - SWA Gdynia

Dokładam do tourdemuzyczne Folwark Zwierzęcy, mimo że to już nie studenci, tylko Aktorzy Scen Muzycznych, ale nadal grają (chociażby w ten weekend), i to Wojciech Kościelniak, i ja uznałam to za najlepszy spektakl pomorski roku 2024. (tuż obok Quo Vadis, ale jednak Folwark wygrał)

Bo jak zwykle Kościelniak-Obijalski-Pietrzak przepięknie współpracowali z Artystami. Bo znowu, kolejny i kolejny raz zostawili wszystkich pod wrażeniem. Że da się przenieść literaturę na scenę. TAK przenieść, by zawsze była aktualna. Tak przenieść, by dać nadzieję, a potem zostawić widza z poczuciem, że nic się nie zmienia i nigdy nie zmieni. 

Muza Mariusza Obijalskiego mnie absolutnie hipnotyzuje. I jestem pod wielkim wrażeniem jak te songi są dopasowane do każdego. I sceny zbiorowe i solówki (duety też) są poruszające i wspaniałe. 

Nie wiem nawet jak i kogo wyróżnić. Czy aktorsko (Kacper Jędrzejewski i Szymon Czerski)? Czy muzycznie (Karolina Ziętak, Aleksandra Rowicka)? Czy całościowo (Łukasz Szerszeń, Zuzanna Midura)? Czy scenami? Wszyscy w moim odczuciu zasłużyli na piątki. I dyplom. 

(Czy ktoś ma bilet do sprzedania na ten weekend?)

6. Drogi Evanie Hansenie - Teatr Muzyczny Poznań

I tu, jak przy Heathers, mam wrażenie, że nie jestem w targecie. Że znowu wydawało mi się, że jestem, bo lubię ścieżkę dźwiękową. Że wydawało mi się, że jak czytałam książkę to lubiłam.

Ale znowu - libretto. Końcówka zwłaszcza. Nie potrafię przyjąć happy endu (na tyle na ile można mówić o happy endzie w historii która zaczyna się samobójstwem <to nie jest spoiler!>). 

Ale żeby nie było, i mnie wzruszyło. Nie aż tak bardzo jak współ-widzów, ale scena z krawatem zrobiła na mnie potężne wrażenie. Mam wrażenie kolejne, że jak przy Dziewczynach z kalendarza obcięcie choreografii i skupienie się tylko na grze aktorskiej i wykonaniu songów tu też by wystarczyło. Ale Bartosz Sołtysiak jako Connor i Marcin Franc jako Evan to perełki tego spektaklu. Pisałam przy Tik tik boom - rozumiem "fenomen Franca". Wykorzystuje on wszystkie role, które są mu dane, i daje z siebie wszystko. I tak, do tej roli nadaje się jak nikt.  

Ja najbardziej identyfikuję się z Alaną, graną fantastycznie przez Asię Rybkę. Świetnie przedstawiła tą bardzo skomplikowaną postać, która może na początku się taka nie wydawać. 

7. Rent - Teatr Variete

I cieszę się że klasyki - bo Rent klasykiem jest - są grane. 

Nie jeździłam do teatrów gdy Rent był grany w Rampie, poznałam dopiero później. Wiem, jak bardzo ten spektakl był kultowy, ścieżkę dźwiękową z filmu lubię sobie włączać, bo najbardziej w muzyce którą słucham w drodze do pracy lubię piosenki żywiołowe, czyli Out tonight, Light my candle czy Take me or leave me są w rotacji. Wersję sceniczną widziałam tą nagraną dla telewizji amerykańskiej, ale czekałam na wersje krakowską. 

I zmieciona zostałam Natalią Kujawą jako Maureen, spłakałam się na parze Collins-Angel (Patryk BOSKI Bartoszewicz i Jakub ZJAWISKOWY Szyperski, naprawdę), cieszyłam się przeraźliwie na Marka Michała Słomkę. Bardzo podobało mi się rozwiązanie nagrań na skrzynce głosowej (przez cały zespół w rządku, naprawdę pomysłowe to jest zaangażowanie zespołu). Właśnie, zespół, to jak tam wszyscy się cieszyli z bycia na tej scenie i z pracy ze sobą. I będę i mogę to docenić. 

 8. Piplaja - Teatr Syrena

Piplaja schodzi w listopadzie i myślę że warto się wybrać by zobaczyć historię Stefanii Grodzieńskiej, a zwłaszcza Natalię Kujawę w roli tytułowej. 

Czy coś więcej mam do powiedzenia (a raczej napisania)? No właśnie zastanawiam się od stycznia. Syrena z jednej strony mi imponuje ilością spektakli tak ciekawych, a z drugiej czasami brakuje mi czegoś by się zakochać i by powiedzieć, że eksperymenty z musicalami o historii (Czarny Szekspir, Bitwa o tron, Piplaja właśnie) są bardzo udane. 

Piplaja jest dobrym musicalem by zabrać dziadków czy rodziców, którzy bardziej znali historię Grodzieńskiej i nie są gotowi na eksperymenty inne. Można docenić zabawę językiem (naprawdę, wielkie chapeau bas dla Natalii Kujawy i Marka Grabinioka jako Jarossego).

9. Romeo i Julia - Teatr Muzyczny Capitol

Szczerze mówiąc, jestem w szoku jak bardzo podobał mi się ten spektakl. 

Disclaimer: byłam na tabletkach po zwolnieniu lekarskim, więc może to to...

...albo może to dobry spektakl?

Okazuje się, że nie przeszkadzają mi uwspółcześnienia w kostiumach i muzyce, trochę w wizualizacjach i projekcjach, jeśli tekst oryginalny jest niezmieniony. A tu Aktorzy mówią Szekspirem, więc kupuję wszystko co się dzieje na scenie, jakkolwiek absurdalne by to nie było. Nowym lizaniem szafy jest czyszczenie okien kampera (co ja zrobię że nie mogę oderwać oczu od Krzysztofa Suszka jak jest na scenie). Klaudia Waszak jako Julia miała w sobie więcej iskry niż wszystkie Julie jakie widziałam na scenie. Fantastyczny był Mateusz Kieras jako Parys (i reagujący w jedyny możliwy sposób na jego tańce Cezary Studniak) i Dawid Suliba jako Benvolio. Jak zwykle pokładam się w pokłonach przed Justyną Szafran czy Emose  Uhunmwangho czy chichoczę jak głupia z radości nad Konradem Imielą. Jaka ja jestem zadowolona że widziałam ten spektakl.

10. Błękitny ekspres - Teatr Kameralny Bydgoszcz.

Już chyba wiecie jak bardzo cieszę się z sukcesów absolwentów SWA. A jak prezentują swoje autorskie spektakle już w ogóle. I niezwykle cieszy mnie jak Filip Łach (oraz Sara Lech) zaprezentowali piosenki z repertuaru kabaretu międzywojnia, bo te teksty zawsze są aktualne. Teksty Tuwima czy Hemara nigdy nie były bardziej współczesne.

Ale jeśli przy Piplaji pisałam o tym, że to bezpieczny spektakl dla wszystkich starszych, tu już bym ostrzegła przed na początku głośniejszą muzyką i duszną dość salą Kameralną Teatru Kameralnego. Zwracam na to uwagę bardziej pewnie niż zwykle, bo na spektaklu na którym byłam pani siedząca koło mnie przez 1/3 tego dość krótkiego spektaklu (około godziny) narzekała i na muzykę i na światła. Mi - i większości publiki - przeszkadzała właśnie współ-widzka a nie muzyka, ale trzeba zwrócić na to uwagę. Chciałam bardziej wbić się i starałam się skupić, ale chyba muszę wrócić, by najbardziej docenić Filipa i Sarę.

Ale jedno wiem - duma. Przewielka.

11. Avenue Q - Teatr Muzyczny Poznań

Kocham Avenue Q. It sucks to be me codziennie, wersja gdyńska sprawia że (nad)interpretuję tam każdy gest, nawet jeśli akurat przypadkowy jest. Identyfikuję się bardzo. Po kolei ze wszystkimi, najmniej z Ludką. 

Wersję poznańską widziałam tydzień po premierze i to w sobotę na 15 i wydaje mi się, że tam pojechanie później zrobi lepiej. Gdyńska wersja ma ponad 10 lat (wiek spektaklu widać po cenie bananów, inflacja) i tam każdy jest w roli już od dawna. Tu wydaje mi się że i Aktorzy muszą się zgrać ze swoimi postaciami by każdy żart zażarł, i publika poznańska musi się otworzyć na humor który mogą niektórzy uznać za zbyt. By uwierzyć w to, że dostaje się wszystkim w tekście, że trzeba podejść do tego z wielkim dystansem by się śmiać. Maks Pluto-Prądzyński jako Żaczek i Tobiasz Szafraniak jako Maks mi zrobili ten spektakl od samego początku i trzymam kciuki by podbijali z resztą ekipy z Avenue Q Poznań przynajmniej tyle ile gdyńska ekipa.

Vel druga część sezonu 23/24, a że początek sezonu zbliża się coraz szybszymi krokami (zachody słońca o 20:10, banery Quo vadis na mieście), trzeba dopowiedzieć co udało mi się zobaczyć jeszcze przez chwilę sezonu…chociaż dużo dużo mnie ominęło i nikt nie chce mnie już brać na serio jako osoby która musicale ogląda. No cóż. 

Pierwsza część – Dziewczyny z kalendarza, Deszczowa piosenka, Six, Toruńskie musicale, A statek płynie, Tik tik bum, Cabaret, Złap mnie jeśli potrafisz, Tootsie, Chłopcy z placu broni i JChS - tu

1.      Jednego serca – Teatr Roma

Od pierwszej wizyty na Novej Scenie nie miałam złego spektaklu tam. Od Tuwima, przez Once, Robinsona do styczniowego Tik tik bum wszystko zrobiło na mnie wrażenie. A siedząc tym razem w pierwszym rzędzie nie mogłam zjechać na siedzeniu, a miałam ochotę klęknąć. Rocznik 2020 Akademii Teatralnej, który zrobił mi Anno Pandemic spektaklem Przybysz tym razem jako Aktorzy plus Małgorzata Kozłowska (w mojej obsadzie, jeszcze bywa Anastazja Simińska)  tym razem z reżyserką Anną Sroką-Hryń zaczarowali. Tak jak w Chłopcach z Placu Broni Mateusz Pietrzak, tak tu Barbara Olech przygotowała bardzo mocną, bardzo dynamiczną choreografię wymagająca wspinania się po choreografii, czasami energetycznych ruchów do piosenek które trzeba śpiewać – i to tak wymagających piosenek jak te Czesława Niemena. I po tych przeraźliwie trudnych choreo oni zamiatają a capella Dziwny jest ten świat. Niesamowita rzecz. A ile razy można się wzruszyć, a ile razy można się śmiać (Pod papugami mnie bardzo rozwaliło). Wspaniała polecajka. 

2.      Tylko grzecznie – Muzyczny Gdynia

Poszła 34-latka na spektaklach dla dzieci i serduszko zabolało za swoją wersją z 1996 roku, ale też i trochę siebie tym samym wyleczyła.

Uwzględniam, mimo że teoretycznie DzK to była premiera gdyńska, rzadko jeżdżę na spektakle dziecinne w innych teatrach, ale mimo że na Kameralnej, to to jest ta premiera Gdyni. Plus halo, moja ulubiona para butów vel Agnieszka Płoszajska i Michał Cyran (no i Emil Płoszajski scenariusz) nigdy jeszcze mnie zawiedli. I miałam rację, bo ich kolaboracja z Muzycznym (ze wspaniałą Szóstką, muszę wyróżnić Wielką Sandrę i Cudownego Pająko-Babcię Maję) i muzą Jana Stokłosy (ostatni song Miłej bez problemu mógłby znaleźć się we Frozen) tylko podbiło wartości, humor a i przekaz dla dorosłych. Bo nawet starsze dziewuchy muszą sobie przypomnieć że nie warto czasami chować emocji. Bo przecież nie da się tak żyć. 

3.      5 ostatnich lat – Teatr Proscenium

Gdyby Tylko grzecznie obejrzała Cathy z 5 ostatnich lat, nie byłoby spektaklu. 

A serio – 5OL było grane już za moich czasów tourdemuzyczne, ale wtedy chciałam nadrobić wszystkie duże spektakle, a ten był grany na Novej Scenie w Romie. Vide wyżej – jestem pewna że to był dobry spektakl, ale cieszę się że odkryłam go na żywo (film i ścieżkę dźwiękową znałam) właśnie w wykonaniu Anastazji Simińskiej i Dominika Ochocińskiego.

Mało znany fakt o mnie związany z tym, że mam niezdiagnozowane anxiety – lepiej nie wiedzieć oficjalnie, po co to komu – i kocham spoilery. Absolutnie mi nie przeszkadzają. Uwielbiam wiedzieć jak coś się skończy zanim to się zdarzy, ale kocham dochodzić do tego jak to się stanie. Co z tego że spojrzę na ostatnią stronę książki, jeśli historia poprowadzona mnie zaczaruje? 

Tym samym 5OL jest absolutnie moje. Od początku wiemy o związku Cathy i Jamie’go że się skończył – widzimy na początku koniec ze strony Cathy… a z drugiej strony też początek ze strony Jamie’go. Ponieważ wiemy jak się skończy, fascynująco ogląda się z jednej strony entuzjazm chłopaka który jest gaszony w jego perspektywie, a z drugiej ciężko widzieć dziewczynę, od początku zgaszoną, ale w perspektywie Jamie’go pełną optymizmu. I byłoby pewnie lepiej trzymać stronę obojga, ale Dominik Ochociński grał tak wspaniale, że absolutnie nienawidziłam. Pisałam wiele razy jak bardzo uwielbiałam nienawidzić Carla w wykonaniu Tomasza Bacajewskiego – takim villainem w tej historii był Dominik i moje wielkie chapeau bas. Tym samym, siedząc z boku w pierwszym rzędzie małego klubu Enklawa, bardzo blisko toaletki Cathy, miałam na wyciągnięcie ręki emocje Anastazji, do której wyrywało się serce. I dusza.

4.      Lalka – Teatr Siemaszkowej Rzeszów

Kocham Jerzego Jana Połońskiego jako reżysera. Footloose, Tuwim dla dorosłych, Pippin. Rozumiem niektóre pomysły. Nie mogę nic więcej powiedzieć dobrego o tym co zobaczyłam w Rzeszowie. 

Do tej pory widziałam bardzo mało osób, które były na tej inscenizacji, i powinnam napisać więcej niż w emocjonalnym tiktoku, który nagrałam po spektaklu, ale minęło trochę czasu a ja nadal nie mam nic dobrego do powiedzenia, oprócz tego, że niektóre pomysły rozumiem, a na niektóre jestem nadal zła, nie lubię tego że mi wyrzucono dobre piosenki z II aktu, że nie położono akcentu na to co powinno mieć akcent, że nie rozumiem konceptu Rzeckiego jako Mistrza Ceremonii, dlaczego tak przeseksualizowany aż do bycia wulgarnym jest Mraczewski. Czy podeszłam ze zbyt zamkniętą głową? Może. Potrzebuję też konfrontacji a propos tego co tam się zadziało. Błagam kogoś by tam pojechał. 

5.      Dracula – Teatr Muzyczny Łódź

Nie wiem czym jest moje życie, ale w środę rano nie wiedziałam że w sobotę będę na premierze Draculi w Łodzi. Dziękuję osobom (Kindze, Krzysztofowi i Beacie) dzięki którym to się udało, ale nie wierzę w przypadki, ale to był absolutny zbieg okoliczności. 

W pierwszym akcie byłam przemile zaskoczona. Wszystko słyszałam – vide moja relacja z Catch me if you can z poprzedniego wpisu – i podobało mi się co widzę na scenie – dużo pieniędzy włożonych w zwłaszcza wnętrze zamku Draculi. Może i się za bardzo śmiałam w paru scenach, które może nie powinny takie być (scena na wozie, Łódź Widzew:D), może wolałabym w paru rolach zobaczyć II obsadę, ale Paweł Erdmann jako Dracula, nawet z zabiegiem głosowym, którego nie byłam pewna, do mnie przemówił, była i reprezentacja wspaniałych absolwentów SWA w rolach nawet (Wojtek Daniel, Jeremiasz Gzyl, Michał Słomka) i na przerwę schodziłam usatysfakcjonowana, nawet jeśli końcowa scena statku trwała parę minut za długo. Ale w drugim akcie zostałam zgubiona rozwiązaniem inscenizacyjnym, który absolutnie nie pojawił się ani na chwilę w pierwszym akcie, a który mnie rozpraszał w poprzednim spektaklu reżysera który widziałam w Łodzi – scena, zaciemnienie, scena. Pierwszy akt szedł płynnie, coś się działo na tyle sceny, coś się działo na przodzie sceny, lecimy. Nie było tego już w II, a spektaklu to widać. Rozumiem, musi się dziać zmiana scenografii. Powiedzmy, że nie jestem wielką fanką „chodzonych” scen które były w Ghoście/Gorączce/Something rotten, ale wtedy przynajmniej patrzyłam czy Ula Bańka wrzuci saksofoniście napiwek, ile popcornu zje Ewelina Dańko, czy ktoś znowu kogoś potrąci. Coś się przynajmniej działo, a nie czułam się jak w filmie z lat 90, gdzie teraz w Polsacie mogła być przerwa na reklamę. No i mam problem że nie zapamiętałam żadnego songu. Nic. Ale ogólnie warto, nie? 

6.      Jeden dzień w Szmaragdowej Stolicy – AMuz, Gdańsk

Nie wiem czemu Wam to robię, jeśli I akt Wicked nie da się już zobaczyć, ale hej, mam miejsce? MOGĘ? 

Bo to był zajebisty showcase w wykonaniu studentów specjalności musical. Bardzo polubiłam inicjatywy AMuzu w tym sezonie, a ten jeden akt musicalu – który wiemy dziś że będzie na wiosnę 2025 w Romie, film w listopadzie – zrobił na mnie wielkie wrażenie – nawet jeśli budżet był mniejszy 😉. 

Wicked to już klasyka, Defying gravity znają wszyscy, ja osobiście czytałam wszystkie 4 części książek, widziałam też na West Endzie, ale uważam że nie będzie lepszego. Tyle serca włożonego, tyle dobrego przygotowania – tam każdy zasługiwał na to by grać na scenie. Świetna Anna Nowak – odpowiedzialna też za naprawdę genialne tłumaczenie – jako Glinda, Irena Michalska jako Elphaba, bardzo ciekawe obsadzenie Fiyero które miało sens, świetna inscenizacja lotu na miotle – no wyszłam absolutnie zachwycona. Bardzo żałuję że nie zagrali i II aktu (nawet w środku tygodnia!), czy że grali to tylko dwa razy (następnego dnia była druga obsada, wierzę że równie wspaniała). Nie mogę się doczekać kolejnych projektów.

7.      Czarny Szekspir – Teatr Syrena

Wzdech. 

¾ spektaklu zastanawiałam się, dlaczego nie kupuję tego co widzę. Dlaczego tak fascynujący życiorys pierwszego czarnoskórego aktora odgrywającego role szekspirowskie mnie tak bardzo nie interesuje? Dlaczego Mikołaj Woubishet, którego song z Idioty miałam na zapętleniu, który jest wzorem z Sevres jeśli chodzi o rolę Behemota w Mistrzu i Małgorzacie, który zrobił mi Trzech muszkieterów w końcówce, nie może mnie przekonać do Iry? Dlaczego tylko on się stara? 

Nadal nie wiem. Dziękuję, można do domu.

Znaczy, doszłam do wniosku że owszem, to tylko ich praca, nie do każdego spektaklu trzeba iść z potrzeby serca. Tylko że… z drugiej strony to bardziej widać niż to, jak ja siedzę przed komputerem i wklepuję dane do systemu bez pasji, niż gdy widać fałsz w spektaklu. Czy miałam szczęście czy byłam ślepa że do tej pory nie widziałam tego? Czy po prostu w innych spektaklach było to bardziej zakryte? Bo tu po prostu widziałam, że ten musical ma strukturę musicalu – ma być to co powinno być w westendowskich/broadwayowskich produkcjach. Że mamy tu teoretycznie wszystko co potrzeba by to był hit. Tylko czy twórcy – scenarzysta, reżyser, reszta – wierzyli w sprawę Iry by jego historię dobrze przedstawić? Tu mam wątpliwości. 

8.      Excentrycy – Teatr Muzyczny Toruń

Mniej wątpliwości mam co do Excentryków – chociaż top5 może nie będzie, bo ja naprawdę nie kocham tego jak coś można pokazać na scenie, a pokazuje mi się to jako widzowi na filmie (im dłużej mija czas, tym większy problem mam z sekwencją z Deszczowej, ale to już inny rodzaj historii).

Ale przymykam o to i nie mówię, bo przecież tężni z Ciechocinka nie da się przenieść do Torunia, zwłaszcza dopóki teatr nie będzie miał większej sceny – życzę bardzo – a spektakl został bardzo dobrze zrobiony i zainscenizowany i zagrany. Nie jestem bardzo jazzowa – z jazzu to Jazz baba riba ze Złego i przez to że w Muzycznym Ladies Jazz pomiędzy sezonami – ale standardy człowiek zna i docenia, a takie grał właśnie Fabian, czyli bohater Excentryktów w latach PRLu w Ciechocinku właśnie po tym jak wrócił z Anglii – i z takich songów składa się właśnie spektakl. Klimat PRLu może być idealizowany, ale tu został zachowany balans pomiędzy absurdami a rzeczywistością. A i absurdem i rzeczywistością był najlepszy powtarzający się skecz Uczciwych z Ciechocinka, czyli dwóch…dam, który absolutnie bawi za każdym razem. Rafał Szatan ma charyzmę i urok (oraz skórzaną kurtkę), Kamila Najduk i Kornelia Raniszewska jako główne postaci kobiece dorzucają swoje talenty (Fever!), jest band na scenie, parę wzruszeń (zwłaszcza w wykonaniu Katarzyny Jamróz), które sprawiają że jak przez jazz płynie się przez spektakl.