Quo Vadis jest anachronicznym widowiskiem, ale mimo tego rozmachu zaskoczyły mnie emocje w postaciach.

Petroniusz mnie chyba najbardziej uderzył. Nie myślałam tak o nim, ale interpretacja Reżysera kazała mi spojrzeć na niego inaczej - przez lata myślałam że to osoba bardziej spokojna, w interpretacji (i tu zwracam uwagę na reżysera, nie na aktorów, bo obaj grają go równo, chociaż Marek Nędza bardziej jednak niuansuje…) gdyńskiej jest EmCee, który jest bardziej ekspresyjny i ekspresywny (w mojej głowie był stoikiem), zawsze krok przed wszystkimi ale też jest jedyny szczery. W pierwszej scenie przypominał mi Lalkowego hrabię (to mój 21. spektakl Kościelniaka który widzę na żywo od 13 lat, będę widzieć skojarzenia, może gdzieś to się leczy), ale szybko dowiedziałam się że żadna marionetka on nie jest. 

Gdy w końcu zrozumiał miłość Eunice. 

Marionetką mogła być - nie jest, od razu mówię, Eunice. Jest zakochaną do ostatniego tchu dziewczyną, która wierzy i wie kogo chce, bez kogo nie da sobie rady.

Najciekawsza postacią - bo takim jest i napisany i zagrany - jest Chilon Chilonides. Sasza Reznikow gra go na całym spektrum emocji, dopasowując się do sytuacji w której jest jego bohater, ale zarazem bedac wyjątkowo, jakby to napisać, szczerym? 

I przyszło mi do głowy pisząc te słowa w trajtku na kolejny spektakl ze jak przez lata chodzenia na Chłopów interpretuję inaczej spektakl (był taki spektakl ze wszyscy bohaterowie byli na siebie źli, ale ogólnie refleksje mam taka że Chłopi są o winie, do której nikt nie chce się przyznać) to Quo Vadis jest o szczerości. Przewrotnie, bo przecież i Petroniusz kombinuje, Chilon jeszcze bardziej, i mimo że nie widzi się tego na pierwszy rzut oka, to ta szczerość i prawda jest w każdej postaci. Winicjusz jest szczery w prawdzie o tym że pożąda Ligii, Ligia w prawdzie w której jest wychowana i w miłości, Akte wie co się działo gdy ona była w łaskach cesarza, Poppea jest szczerą w tym że jej się należy wszystko, Neron z racji boskości też jest prawdziwie szczery (nie ośmielę się niczego innego napisać, w końcu to cesarz). A Furie? Furie sa najbardziej szczere i z każdą kolejną sceną to widać. 

…czyli przez ostatnie pół roku byłam w teatrze, zwłaszcza muzycznym, parę razy. 

No dobrze, parę razy więcej.

I teraz nawet nie wiem od czego zacząć, bo brak motywacji do pisania przez te pół roku sprawia, że jak teraz usiadłam – bo byłam na urlopie przez tydzień i odpoczęłam na tyle by usiąść i cokolwiek napisać – to jak się do tego zebrać i co z tym zrobić nie wiem. Bardzo dużo na szybko mówiłam na Tiktoku – tak, stary człowiek który źle wygląda na kamerze jest na Tiktoku – ale bez wdawania się w szczegóły. A jak pisać, to trzeba ma więcej słów, nie? Na Instagramie też na szybko i bez dodatkowych informacji dodawałam posty. I chociaż dawno temu porzuciłam myśli o tym, żeby być na serio recenzentką, piszę tylko subiektywnie, z perspektywy widzki, która emocjonalnie podchodzi. I nie wiem nawet czy nadal potrafię pisać.

Ale to moje miejsce które nadal mam. Może więc od września?

1.      Dziewczyny z Kalendarza – Muzyczny Gdynia

No ale tu już się zaczynają schody. 

Byłam 3 razy w secie premierowym/tuż po premierowym by zobaczyć wszystkie obsady, i już wtedy stwierdziłam, że lekko przedawkowałam. Ale jednak byłam następnym razem w secie lutowym – bilety same czasami wpadają w ręce… i w sumie nadal nie wiem. 

Bo dwie sceny – zwłaszcza jeden krótki fragment w dużo większej scenie - związane z jedną bohaterek są tak poprowadzone, że nie jestem gotowa powiedzieć, że kocham ten spektakl. BIP, jak to wynika z nazwy, jest publiczny, stąd poczucie, że jakby spektakl był premierą wiosenną na scenie Nowej, jak miał być według pierwszych planów, byłby o wiele lepszy, bo bardziej kameralny, bardziej aktorski, a nie na dużą część zespołu. Nie zrozumcie mnie źle, bardzo cieszę się widząc tancerzy, zespół, ale… no właśnie, kameralność 300 a nie tysiąca miejsc kazałaby skoncentrować się na lepszym podejściu do tej sprawy (nie chcę spoilerować, ale chodzi o Ruth), a nie tak że połowa publiki się śmieje, a ja jestem sparaliżowana z emocji. I nie, to nie problem z aktorkami, to problem ze scenariuszem i poprowadzeniem sceny.

ALE - Nie będzie spoilerów, bo nawet w samej fabule – musical powstał na podstawie filmu – jest o tym, że mąż głównej bohaterki choruje na białaczkę i uważam że scena po pikniku gdy wszyscy główni bohaterowie są na scenie wzrusza gdy Andrzej Śledź gra męża, nawet mimo moich szczerych uczuć do Tomasza Gregora. Na co nam cicha noc gra po spektaklu cały dzień nieważne jaka jest pora roku. Anna Andrzejewska w swojej solówce jest bombą absolutną. Dorota Lulka jako nauczycielka na wózku zawsze wzbudza największe oklaski. I Magda Smuk i Dorota Kowalewska jako szalone Chris i Alicja Piotrowska i Anita Steciuk jako Annie są wspaniałymi damami prowadzącymi spektakl. Widzę dużo plusów, zwłaszcza w obsadzie. Ale… 

Spektakl wraca w nowym sezonie, i nawet jeśli na ten moment przedawkowałam spektakl, to wrócę, bo chcę żeby był grany. Nie powinno być tak, że części balkonu II są puste w piątki. I uważam, że to bardzo dobry spektakl pod publikę Muzycznego, czyli starszą ode mnie nadal, tylko…

2.      Deszczowa piosenka – Muzyczny Poznań

Minęło od spektaklu dość dużo czasu, pamiętam tylko uczucie dumy, że Maćka Podgórzaka i Bartosza Sołtysiaka mogę oglądać od czasu SWA, aż do największych premier sezonu. W poście na Facebooku pisałam też że sceny Make’em laugh i Broadway melody będą najlepszymi scenami sezonu – dziś wiem, że parę innych scen też mam w głowie, ale nadal to były dobrze zainscenizowane, zaśpiewane i zatańczone sceny. I jestem bardzo zadowolona że klasyki musicalowe jak Deszczowa są grane w Polsce i można je oglądać – jak Deszczowa była w Romie, nie byłam wtedy wciągnięta w teatr, poza tym Warszawa? Oczywiście, nie można też porównywać wersji Romy do Poznania – mniejsza scena, nie tyle efektów wodnych – chociaż lekką mżawkę poczułam – ale warto jechać do Poznania. Rozumiem zamysł filmowych fragmentów, ale jako tradycjonalistka teatralna wolałabym jednak parę minut więcej oglądać aktorów na scenie, a nie na filmie, mimo pięknych okoliczności przyrody czy zamku. Bo na przykład Barbara Melzer była perfekcyjna aktorsko, z charakterystycznym głosem gwiazdy filmów niemych. 

Ale mimo bycia tradycjonalistką, to nie mój musical. Subiektywnie, nie? Doceniam pracę, zwłaszcza choreo. Ale…

3.      Six – Teatr Syrena

Moim rodzajem musicalu jest na pewno Six. Chociaż... Od początku:

Six poznałam tak naprawdę w czasie pandemii. Wcześniej, nawet gdy byłam w Londynie, widziałam Six na liście tanich biletów. Ale półtorej godziny koncertu mnie nie przekonało gdy miałam do wyboru Upiora w operze. Wybory, wybory. W pandemii: Six się stało moim Roman empire. Slime tutoriale, fragmenty na tiktoku, znam wersję angielską na pamięć (Millie <3). Miałam sobie nawet wybraną obsadę z gdyńskiego Muzycznego (na scenę Kameralną), a potem okazało się że Syrena robi w reżyserii Eweliny Adamskiej-Porczyk. 

I na tyle na ile jest możliwość – Six to tak naprawdę koncert, z lekkimi wstawkami aktorskimi – polska wersja bardzo się udała. Zatrudnione zostały petardy absolutne (Gosia Chruściel, Olga Szomańska, Iza Pawletko), a All you wanna do w wykonaniu Anny Terpiłowskiej robi równe wielkie, jeśli nie większe, wrażenie niż na slime tutorialach. Czy kocham nadal tak bardzo? Doceniam. Chyba przedawkowałam wcześniej już ścieżkę dźwiękową.

4.      Piękna Lucynda/Śluby panieńskie/Mów mi Italiano/Kuguar– Teatr Muzyczny Toruń

 Wrzucam Toruń razem, bo Toruń wygrywa w ilości w tym sezonie i myślę że wygra wszystko.

Pisałam już dawno temu, tak naprawdę od pierwszego przystanku tourdemuzyczne, czyli Hemar Marchewka – właśnie, Hemar schodzi, muszę kupić bilet na zakończenie – że Toruń to jeden z najlepszych kierunków. Przez Pana Kleksa, Friends ukochane najlepsze, Zbrodnie i karaoke czy naprawdę porządną wersję Once – Kopiernikowo to, nawet gdy wpadam o 18 koło pomnika Mikołaja a wypadam o 8 tylko kupując pierniki na dworcu Toruń Główny, nie byłam nigdy nie zadowolona że przyjechałam. 

I nie jestem niezadowolona z żadnego spektaklu. Bardzo lubię spektakle Tomka Czarneckiego i byłam przezachwycona widząc Maksymiliana Pluto-Prądzyńskiego (żałuję braku Ewy Mociak!) na scenie, i Piękna Lucynda zbiera dobre recenzje i jest niezłym eksperymentem –  sztuka napisana 60 lat temu, opartą na polskiej sztuce napisanej ponad 200 lat temu na inaugurację polskiej sceny narodowej, która z kolei bazuje na jeszcze innej, napisanej prawie 300 lat temu w dość nowoczesnym wydaniu, zwłaszcza muzycznie (Marcin Rumiński) i części kostiumowo (Kalina Konieczny). Vide wyżej: teksty Hemara bardzo lubię, ale… nie wszystko musi do mnie przemówić. I tym razem nie było pomiędzy nami chemii. Doceniam, mieszanka wybuchowa, przekonajcie się sami.

Mów mi Italiano to przeuroczy wieczór piosenki włoskiej (nie tylko po włosku), który się bardzo sprawdza na lekki wieczór. Muza na żywo, świetni Aleksandra Dyrna, Kasia Zając i Kamil Zięba sprawiają, że można się przenieść w cieplejszy klimat, poklaskać, pomruczeć po nosem. No i można zapamiętać parę włoskich słówek (Vespa) i zacząć sprawdzać loty do Rzymu (za drogie).

Pisałam w poprzednim poście o komedii w reżyserii Pawła Aignera „Wszystko w rodzinie”, i o Jakubie Firewiczu który tam wszystko ukradł nawet mając 48 godzin na przygotowanie roli. Parę tygodni po tym jak widziałam WwR, zobaczyłam Śluby panieńskie do których Kuba miał więcej czasu, i wiedziałam, że to wspaniały aktor komediowy, który w duecie z Jeremiaszem Gzylem po prostu „robią” ten spektakl. I mimo że to „panieńskie” śluby, to właśnie Panowie (jeszcze z Błażejem Wójcikiem, którego wcześniej uwielbiałam w Capitolu) kradną ten spektakl napisany w 1832 roku  - ale w sumie nadal aktualny. Bo komizm zawsze wygrywa, a dodać do tego jedzenie – które cały czas towarzyszy temu przedstawieniu, nawet w czasie przerwy (scenografia Wojciecha Stefaniaka), w postaci służącego już Aktora (tegorocznego dyplomanta SWA) Karola Soboczyńskiego. Plusem jest też dodana muzyka, która do końca sprawia że publika bawi się świetnie.

Tak świetnie jak przy Kuguarze Agnieszki Płoszajskiej – który na pierwszy rzut oka może wydawać się tylko lekką komedią o paniach trochę starszych – chociaż z mojego słusznego wieku lat 34 to wcale nie tak starszych – które po różnych perypetiach życiowych szukają – bądź po prostu znajdują – młodszych partnerów. Ale mimo że wybuchy śmiechu są słuszne (dwie sceny z Julio sprawiły że położyłam się prawie pod siedzeniem, albo scena w salonie kosmetycznym) to spektakl jest też o odwadze, o byciu sobą i wychodzeniu ze skorupy przepięknie przedstawionymi przez Katarzynę Jamróz, Justynę Kacprzycką i Renię Gosławską (w drugiej obsadzie Anna Sztejner i Magda Smuk) oraz Filipa Bielińskiego. Osobiście mnie cieszy obecność na scenie Reni Gosławskiej zawsze, a duma z Filipa którego widziałam jeszcze jako operatora kamery przy premierze Hairspraya nie mogła być większa. 

Kierunek Toruń to zawsze dobry kierunek

5.      A statek płynie – Capitol Wrocław

Kierunek Wrocław to też zawsze dobry kierunek. Bo wiecie jak coś Was łaskocze w mózg? Jak oglądacie coś nowego, ale tak znajomego a zarazem dobrego? Że musicie się skupić, ale na koniec jesteście tak usatysfakcjonowani?

Miałam tak właśnie z musicalem Wojciecha Kościelniaka z muzyką Mariusza Obijalskiego na podstawie filmu Federico Felliniego z 1983 roku. W mikro przestrzeni – mimo że wielki statek, to jednak to przestrzeń zamknięta – stykają się nie tylko znajomi spełniający życzenie zmarłej śpiewaczki operowej w 1914 roku – do tragedii tylko krok dzieli, ale kto o tym wie?... – ale i osoby które już wiedzą – uchodźcy.  I nosorożyca, będąca na plakacie czy magnesiku. 

Nie mam nawet słów na to jak ta scena Capitolu zostaje dobrze wykorzystana(Mariusz Napierała). Jak cały zespół pracuje razem i osobno. Jak na scenie wszystko ma swój czas i swoje miejsce. Jak w zegarku czy na planie filmowym wszystko ma sens. Jak choreo Mateusza Pietrzaka też dopasowało się do tego dzieła. Arcydzieła. Na pewno nie najprostszego, ale tak satysfakcjonującego i poruszającego do granic możliwości. 

Cieszę się że Wrocław może sobie pozwolić na takie sztuki. Żałuję, że Wrocław nie jest bliżej Trójmiasta. Bo takie Sztuki to byłby przecież otwierającymi umysł i przeczyszczającymi myśli. Myślę o tym spektaklu do dziś. 

6.      Cabaret – Teatr Polski w Szczecinie

Widziałam. Nie rozumiem konceptu. Ciekawa rola Sylwii Rózyckiej, ale inscenizacyjnie? Nie wiem.

Pozwólcie że tak to zostawię. Nie żałuję, jakbyście byli, proszę dajcie mi znać. 

7.      Mamma Mia/Notre Dame de Paris/A Funny thing that happened on the way to the forum/Starmania – Paryż

Byłam w Paryżu, więc tylko na szybko:

Mamma mia – bawiłam się super, rozumiem więcej decyzji z Romy (nieprzetłumaczone Dancing queen na La reine du dancing znaczy że nie można było tłumaczyć też u nas), bardzo entuzjastyczna publika. Fabien Richard król, żaden Sky, tylko Sam. To już ten wiek.

Notre Dame de Paris – zobaczyłam w swoje urodziny. Płakałam. Daniel Lavoie jako Frollo to zawsze przyjemność. Team Clopin gdyński, zawsze miło zobaczyć Arka Szynala, czyli tancerza z naszej polskiej, we Francji.

A funny thing that happened on the way to the forum – bardzo stary musical Sondheima po angielsku z napisami francuskimi w Lido. Zestarzał się tekstowo bardzo, ale były momenty i śmieszne. Sondheima w Polsce mamy rzadko, więc dobrze zobaczyć gdzie tylko można.

Starmania – moja największa miłość. Musical przed-Notrowy Luca Plamondona, obecny reviwal odświeżony do czasów współczesnych. Tak jak została zrobiona reżyseria świateł, to nic tylko klękajcie narody i uczcie się. Brak słów, miłość.

8.      Tik tik bum – Roma

Chciałabym zaczynać tak rok musicalowo jak robię to w latach przestępnych. W 2020 zaczęłam Przybyszem, w 2024 Tik tik bum na Novej Scenie w Romie. I Nova Scena to już stempel dobrej jakości spektakli – od Tuwima dla dorosłych, przez Once – TTB nie jest wyjątkiem.

Film z Andrew Garfieldem na podstawie musicalu i biografii Jonathana Larssona o Artyście żyjącym w latach 90 w Nowym Jorku, starającym się przebić ma sens opowiadany przez trójkę aktorów w bardzo kameralnych warunkach, gdy w jednej ze scen jeżdżąc krzesłami prawie wpadają na pierwszy rząd publiki. Od tragedii dzieliło zapewne dużo, ja siedząc w trzecim rzędzie bałam się kolizji, ale przeżycia niezapomniane.

Na serio: Maria Tyszkiewicz i Piotr Janusz jako odgrywający kolejnych ludzi w życiu Jona byli świetni, ale po latach „eh, tak, Marcin Franc jest dobrym aktorem, ale czy ja wiem” zrozumiałam wszystkie peany pochwalne na jego cześć. Scena „Dlaczego” poruszyła do absolutnych granic możliwości. Do końca rozumiałam wszystkie rozterki, wszystkie emocje przekazane na scenie. Jest tylko zagrane bycie prawdziwym. W sumie, zatracenie się tak w zagraniu, że bycie prawdziwym nie mogło by być bardziej proste. A ten cholerny metronom nadal tyka… zwłaszcza jak się jest powyżej 30. No i znowu brawa dla Mariusza Napierały za scenografię. 

9.      Złap mnie jeśli potrafisz – Muzyczny Łódź

Nie będzie długo. Ja i Łódź mamy problem – siedziałam w X rzędzie z boku. Mało widziałam – przede mną, dość wysoką (1m76cm) siedział wyższy Pan, mało widziałam. Tekstów też słyszałam tam z 70%. I chociaż uważam że Maciej Tomaszewski jako Frank Abegnale Jr był świetny, w swojej solówce Anna Federowicz wyciągnęła wszystko co mogła – nie pokochaliśmy się z tym lotem na wysokościach. Mimo że ścieżka dźwiękowa jest bardzo porządna. Choreo jest w porządku. Musical jest. Bardzo serdecznie zazdroszczę tym co jeżdżą parę razy, może gdybym siedziała bliżej i nic by mi nie przeszkadzało, byłoby lepiej. Na ten moment nie wiem jednak czy chcę próbować.

10.   Tootsie – Rozrywka Chorzów

Dużo lepiej bawiłam się na Tootsie, gdzie już zagrało o wiele więcej, przynajmniej dla mnie. Tak się dobrze bawiłam, że w przerwie pani przede mną zwróciła mi uwagę, że za głośno się śmieję, żebym „pohamowała swoje reakcje”. No cóż, była sobota wieczór, przejechałam 6 godzin w Pendolino by zobaczyć komedię (film z Dustinem Hoffmannem również polecam, na Wikipedii opisany jako satirical romantic comedy), sceny ze Sławkiem Banasiem jako Maxem były prześmieszne, a znając jeszcze Sławka z SWA tym bardziej sprawiły mi radochę, i Tomasz Wojtan jako Michael i jego współlokator Jeff – Jakub Wróblewski – byli świetni, ale ok, w drugim akcie „pohamowałam reakcje”…

Tootsie też dzieje się w teatrze, więc próby choreograficzne (Bartłomiej Kuciel jako reżyser/choreograf wspaniały!) czy sceniczne były również wspaniałe do oglądania. I jeszcze raz podkreślam jak świetnie w tytułowej roli wypada Tomasz Wojtan – mając lekkość, a zarazem pretensjonalność w roli Dorothy, ale i momenty niepewności Michaela, tworząc nieoczywistego bohatera, któremu mimo wszystko się kibicuje. Katarzyna Hołub jako Julie ma piękny głos i tworzą świetny duet z Tomaszem Wojtanem.

11.   Chłopcy z Placu Broni – Kameralny Bydgoszcz.

Nazwiska się powtarzają: Kościelniak reżyseria, Obijalski muzyka, Pietrzak choreografia, Napierała scenografia. 

Mogłabym na tym zakończyć, bo to wszystko powinno powiedzieć.

Chłopcy z Placu Broni nie było moją ulubioną lekturą, no bo nie byłam 11-letnim chłopcem walczącym o podwórko z Czerwonymi Koszulami. No oczywiście oprócz straumatyzowania ostatnimi stronami w książce. A Wojciech Kościelniak i cała obsada sprawili, że od początku byłam wciągnięta w historie i do samego końca trzygodzinnego spektaklu byłam razem z chłopcami…i dziewczynami.

Bo role są rozdzielone też na Aktorki teatru, w tym główną Nemeczka – Julię Witulską, która jako szeregowy wzrusza, ma w sobie dużo determinacji i odwagi i tym samym sprawia, że końcówka tylko jeszcze bardziej odziałowuje na to, by wyciągnąć chusteczki (na dodatek scena [spoiler?] śmierci Nemeczka robi wrażenie inscenizacją, minimalistyczną [żeby zostawić wrażenie bez spoilerów]). Równie wielkie wrażenie robi Katarzyna Chmara jako Feri Acz, hipnotyzująca postrachem ale i szacunkiem tam gdzie trzeba. W roli Gereba, tego którego nie powinniśmy lubić, Katarzyna Kłaczek, która jednak sprawia, że może jednak wierzymy, a na pewno współczujemy. Jako Kolnay w zastępstwie za Sarę Lech – producentka wykonawcza i asystentka reżysera Kasia Witkowska.

Ale i panowie to złoto. Wspanialy Nikodem Bogdański jako uczciwy, wierny i sprawiedliwy Janosz Boka, który pięknie współpracuje z Julią. Leszek Czerwiński jako Rychter, Adrian Wiśniewski w bardzo charakterystycznej roli Weissa, świetny song Czonakosza (Łukasz Przykłocki) przypominający mi wszystkie charakterystyczne, wybijające się z musicali Kościelniaka songi mające o wiele więcej znaczeń (zwłaszcza z Przybysza), Filip Łach jako Wendauer. 

Choreografia Mateusza jest świetnie wykorzystana, ale i bardzo fizyczna – nie potrafię sobie wyobrazić godzin prób, intensywności do muzyki Mariusza Obijalskiego. Scenografia Mariusza Napierały i wykorzystanie sceny (i obszaru przed pierwszym rzędem czy nawet wchodzenia przez drzwi) tylko dopełniają wrażenia, nie, pewności, że Bydgoszcz to obowiązkowy kierunek dla ludzi którzy są zafascynowani nie tylko musicalami, ale i powieścią. 

12.   Jesus Christ Superstar – Broadway w Polsce

Nie mogę napisać że teatr Rampa, bo mimo że w Rampie widziałam w tym roku, jak po raz pierwszy 7 lat temu, jak 4 lata temu zanim zamknął się świat, to tym razem wystawienie to oddolna inicjatywa grana też w Variete w Krakowie. W podobnej obsadzie, w inscenizacji Kuby Wociala i Santiego, spektakl w którym zakochałam się lata temu, który jest najlepszymi rekolekcjami w Wielkim Poście, a w Niedzielę Palmową już w ogóle. W dusznej Sali Rampy (nawet jeśli nagłośnienie czasami nie domaga) mający największy sens, bo kadzidło ma największy sens tam gdzie duszno. 

I Maciek Podgórzak jako Jezus tylko udowodnił moją teorię sprzed 4 lat, że jakby wtedy grał dłużej byłoby tylko lepiej i lepiej, bo jego Gethsemane było absolutnie niesamowite. Kuba Wocial, którego 4 razy widziałam jako Jezusa, tym razem jako Judasz, dał zupełnie nowy wymiar tej postaci i interpretacji, scena (spoiler?) śmierci Judasza poruszyła. Jak zwykle niesamowity był Maciej Nerkowski, jeszcze bardziej ujmujący i solówce Sen Piłata jak i przy sądzie nad Jezusem. Wspaniale było zobaczyć Anię Pupek jako Nadzieję, przechodząca i patrząca w oczy Przeznaczenie Dominika Łakomska jest jak zwykle niesamowita. 

Kuba obiecał na Insta do zobaczenia za rok. Gdziekolwiek ta inscenizacja się znajdzie, będzie warto za nią podążać. 

Nie wiem co miałam na myśli nie pisząc w lipcu/sierpniu podsumowania sezonu 22/23 w teatrze muzycznym, tego co widziałam, jak jeździłam chodziłam. Czy ja myślałam że robię podsumowania roczne, jak zwykle robiłam też sezonowe? Czy życie prywatne/korporacyjne mnie przytłoczyło? Czy po prostu mi się nie chciało? Czy prokrastynacja kiedyś się mi odbije?

Zapewne na wszystkie te pytania odpowiedź brzmi tak. 

Dlatego teraz, by wesprzeć inicjatywę Plebiscytu Musicalowego: link do głosowania: tu tu – chciałabym powiedzieć że na szybko ale piszę to przed napisaniem całego tekstu, więc już wiecie że nie na szybko – o wszystkim co widziałam i na co osobiście będę głosować.

1.   W Plebiscycie można zagłosować na trzy tytuły i moimi faworytami (bez podawania Wam uszeregowania) są Something Rotten, Kręci się i 1989.

1989 to absolutny fenomen. Ja o 1989 nagrałam tiktoka – UMÓWMY SIĘ, KTO CZYTA BLOGI, na pewno nie ja – plus tak naprawdę wszyscy, absolutnie wszyscy, czy to ze świata musicalowego czy nawet poza teatralnego wychodzą z 1989 zachwyceni. I mają rację, bo ja się bałam, że wszyscy kochają, a ja nie zrozumiem zachwytów. Ale to perfekcyjnie zrealizowana sztuka o polskiej historii, więc przemówi, gdy już się człowiek w muzę wkręci i uwierzy. Rozwiązania realizacyjne, samo aktorstwo, cały tekst: tam naprawdę wszystko gra. 

Żeby nie było, staram się zobaczyć dużo. Jak to autocytat popełnię: chcę zobaczyć wszystkie musicale w Polsce. Jeżdżę na ile pozwala mi budżet, PKP, hotele i uważam, że poziom musicali wystawianych w Polsce jest naprawdę wysoki, a to czy coś mi się podoba bardziej czy mniej to kwestia indywidualnego gustu. Wiecie jak kocham kościelniaki, czyli musicale (zwykle polskie/autorskie) które proponuje światu musicalowemu Wojciech Kościelniak. Ale 1989 to i tak świetnie zrobiony musical, Francuzi mają na to określenie sztuka muzyczna, że nie dziwi żadna nagroda. 

Mówiąc o wysokim poziomie: Something Rotten jest na wysokim poziomie aktorstwa, stepu, muzy, śpiewu. Nie będę obiektywna, nikt z nas nie jest – to musical który z racji bycia na miejscu zobaczyłam najwięcej razy, ale od pierwszego spektaklu już, a od drugiego to już w ogóle, zakochałam się. Już znam wersję gdyńską lepiej od broadwayowskiej, Nie ma lekko bard wybucha w moim domu częściej niż sąsiedzi by chcieli. Z perspektywy wszystkiego i opinii innych widzę że drugi akt może siadać, mam preferencje do obsady, ale znowu – subiektywna i zmienia się to czasami, ale Something rotten jest śmieszne, urocze, ma w sobie dobre przesłanie i jest po prostu wspaniałym musicalem. O SR pisałam 15088685 razy na Insta i tu.

O Kręci się zasięg Tiktoka mi obciął ale i pisałam tu. Mógł wyjść musical spiżowy jak sam posąg Mikołaja. Wyszła dość kameralna – scena Teatru Muzycznego w Toruniu jest mniejsza i od Szekspirowskiego i od Baduszkowej – ale i tak wybuchowa, prześmieszna i absolutnie świetna realizacja (i świateł, i choreo, i aktorstwa, i śpiewu) historii o tym co by było, gdyby płaskoziemcy rządzili światem. Jedno wam powiem, bez spoilerów – byłoby straszno, zwłaszcza jakby był taki przerażający Darek Czarniecki… #TeamNauka, i mówię to jako humanistka.

O Irenie, In the Heights, Pięknej I Bestii I Grease pisałam też tu. Wybierając trzy musiałam wybrać, ale jak byście chcieli wybrać i je, nie odradzam. Realizację Matyldy widziałam jeszcze w poprzednim sezonie w Teatrze Kameralnym w Bydgoszczy, więc się nie liczy. Widziałam też, ale nigdzie nie pisałam o We will rock you z Teatru Muzycznego Roma i West Side Story w Operze i Filharmonii Podlaskiej.  

2.   Nie jestem gotowa Wam napisać kogo wybrałam z aktorek czy aktorów.. w każdym razie nie wszystkich. Moje osobiste wybory to kwestie bardzo indywidualne, zwłaszcza z musicalu, który widziałam parę razy. I to tak trudne, że do końca będę się zastanawiać, I NIE POWIEM.

ALE

Z racji że Piękną i Bestię widziałam raz, i za sam całokształt jednym z trzech wyborów aktorek będzie Joanna Rybka-Sołtysiak. Asia to Belle, Belle to Asia. Przepięknie niuansuje swoją bohaterkę, jej głos powinien być wykorzystywany w Disneyu, potrafi być zadziorna no i najważniejsze : ma piękne sukienki. No dobrze, nie najważniejsza, bo to świetna aktorka która zasługuje na głosy, na tą rolę. 

3.   Z aktorami była jeszcze gorsza przeprawa, ale z bycia subiektywną aż do bólu wyróżnienie z musicali o których nie pisałam dłużej w punkcie 1: Kuba Cendrowski jako Danny Zuko z Grease Teatru Proscenium. Kubę widziałam już w Valldalu, połowa wyświetleń na Youtubie Kolędy nocki wtedy II roku SWA, na którym był Kuba, jest moja. Byłam bardzo blisko premiery na Grease, i też wiem, że musical sam się rozkręcił jeszcze bardziej z każdym kolejnym wystawieniem, ale Kuba ma w sobie czar potrzebny Zuko, wyciąga nuty jak miło.

(Muszę bo się uduszę:Tak, Something Rotten zdominowało, ale muszę to powiedzieć – najtrudniejsze wybory. Ale tak, zagłosowałam na Jakuba Brucheisera jako Szekspira. Myślę, że można się było tego domyśleć z mojego Instagrama, Kuba-Szekspir to złoto.)

4.   Kategoria trzech piosenek to żart, BO JAK WYBRAĆ. Wybrałam nieoczywistości może, bo z SR A musical byłoby naturalnym wyborem, ale absolutnie kocham pierwsze Welcome to the renaissance, które mnie wprawia w nastrój (dzikiej rozkoszy) musicalu, i A co jeśli wygramy z 1989. Czekam bardzo na ścieżkę z 1989, by zapętlić, bo minęło dobrych parę tygodni kiedy byłam na 1989, a dzięki też Dialogowi w którym było libretto ciągle myślę o tej piosence. Tak, Ten tłum robi bum czy Danuta odbiera Nobla to sceny ognia, absolutne petardy, ale jednak dużo mi robi ta piosenka.

I zdecydowałam się zagłosować na Carnaval del barrio z In the heights z Adrii w Koszalinie. Za duży wybór, ostatnio gdy byłam na festiwalu piosenki musicalowej w Adrii właśnie kupiłam płytę i gdy dorwałam odtwarzacz u rodziców puściłam Carnaval del barrio. Jestem w momencie, w którym bardzo nie ruszają mnie songi musicalowe potężnie wzruszające, tak, Gościem bądź z PiBu jest bardzo fajne, ale coś w tej chwili mnie trzyma z CdB. Za tydzień zapewne wszystkie głosy poszłyby na 1989. Albo nawet Warszawę z Ireny.

5.   Kategorie techniczne to coraz trudniejsze wybory, ale i przy reżyserii i choreo postawiłam na najlepszą parę butów jaką znam, czyli Agnieszkę Płoszajską i Michała Cyrana. Trochę też za całokształt, ale i też za samo Kręci się, bo jak pisałam: dałoby się zrobić z Kopernika spiż, Agnieszka tego nie zrobiła. A choreo na małe sceny jest trudniejsze niż na duże, a Michał sobie ze wszystkim radzi. 

Kostiumy, bo kocham sukienkę w której wychodzi Jędrzej oraz koszule chłopaków w scenie Nie ma lekko bard: Something rotten. Mam nad biurkiem postawione figurki z kostiumami które były w programie. Kocham je. 

Podobał mi się mapping Pięknej i Bestii, stąd scenografia poszła do Anny Chadaj. 

 No i to wszystko. 

Głosowanie w plebiscycie trwa do 29.09. Link u góry i w bio na Insta: https://www.instagram.com/plebiscytmusicalowy/